Er staat een opmerkelijke oproep in een gerenommeerd agri-magazine.
Hier probeerde ik een foto te plaatsen van een advertentie uit een magazine voor trekkers. Een machinebedrijf roept iedereen in de land- en tuinbouwsector om hun aanslagen inkomstenbelasting met bezwaarschrift terug te sturen, omdat er in 2021, 600 bedrijven moesten stoppen en er nu een plan is voor 2035 om 11.200 bedrijven te laten stoppen of te laten uitkopen; daarna moeten nog 17.600 land- en tuinbouwbedrijven fors inkrimpen. De plaatser van de oproep geeft aan dat de overheid echt niet voor u opkomt en stelt een retorische vraag, eigenlijk een opmerking, dat we ons niet moeten laten afpakken wat we met z’n allen hebben opgebouwd.
Het plaatsen van de foto lukte niet; het geheugen van de telefoon zou vol zijn. Ik zie zulke incidentele ‘overmacht’ altijd als een signaal. Moet ik die foto niet plaatsen? Wat wil het mij zeggen dat dit niet lukt? Als ik mijn best ervoor doe ben ik uren verder. Ik heb mijn verhaaltje aangepast.
“When money is your master, then your consciousness is no more your guide.”
Vandana shiva
Er zijn twee manieren om een plaats in te nemen in het geheel: werken aan de wereld vanuit werk aan jezelf of werken door te strijden met anderen. Op het moment dat mensen zich in groepen indelen of zich voelen ingedeeld en hen de ‘eigenmacht’ ontnomen wordt, en er niet echt over gesproken kan worden, is het een keuze om de medewerking te stoppen.
Iets soortgelijks is door onze boerderij gedaan op een andere manier.
Als mens en levend wezen voel ik nog steeds dat we één zijn met ieder ander levend wezen. Dat er zoveel meer talen zijn dan woorden om elkaar te bereiken. Mensen die beweren dat bidden niet helpt, of doorgaan met liefdevol zorgen voor alles wat onder je handen is, zien dat niet. Je moet er klaar voor zijn. Ieder neemt zijn rol in het geheel in. Het geloof in wat je zelf doet is belangrijk. Mijn acties vragen niet om bewezen te worden. Ik ben zelf niet iemand die zich als strijder opwerpt, ook al heb ik andermans strijd geprobeerd uit te leggen. Maar ik ervaar wel begrip voor mensen die zich op andere manieren bewegen dan ik. We zijn allemaal nodig. Ik ben nog nooit verstoken geweest van wat ik nodig heb. Ik heb mijn eigen innerlijke strijd die specifieke klachten met zich meebrengt. Ik werk aan het bewegen van mijn stroom, van liefde naar mezelf en mijn omgeving. Het wordt steeds duidelijker voor mij dat dit mijn belangrijkste taak is.
Het getuigt van moed als mensen een moeilijke weg kiezen om iets te laten zien. Ik wens dat de wereld gaat inzien hoe belangrijk het is dat er heel veel kleine, milieuvriendelijke boerderijen in alle regio’s, in alle landen, over de hele wereld blijven bestaan. Deze voeden alle schakels van de samenleving. Daar kunnen mensen leren samen te werken. Voedsel laten ontstaan. Leren bewegen, hulp geven en vragen, voedsel uitwisselen en gezamenlijk bereiden. Maar ik zie niet voor me dat een industriële gecentraliseerde voedselbeweging de wereld gaat besturen die ervoor zorgt, dat de aardbewoners niet zelf meer weten hoe voedsel groeit vanuit de natuur zonder gen- of andere tech. Zo’n mond-dodende beweging lijkt ons te worden opgelegd.
Mijn oproep is daarom: heb je zo’n klein boerenbedrijf, ga alsjeblieft door met wat je doet, of pak alle mogelijkheden aan om samen te werken met anderen om de aarde te eren door haar te bewerken vanuit een hartsverbinding met die aarde en met de mensen om je heen. Heb je dat niet, ga naar zo’n plek toe en zet je krachten in, werk mee, om te zorgen dat ze blijven bestaan voor ons allemaal.
Een mooie kwantum-gedachte, van Rumi:
Jij bent niet een druppel in de oceaan, maar jij bent de volledige oceaan, in een druppel.
Gandhi:
Be the change you want to see.
Vandana Shiva:
We are the change we want to see, and no one is going to stop us
Rûn libben en Grûn 