Het weten van Moeder Aarde

De Aarde

Wij zien de aarde voor ons zoals we die kennen van satellietfoto’s als een ronde planeet met de hoofdkleur: blauw, vanwege het water in zeeën en oceanen. Mensen hebben prachtige films van haar gemaakt. Moeder Aarde is alles dragend en omhullend, en ons huis, vandaar ook de naam Moeder. Deze planeet is een levende energie en haar enorme kracht is datgene, waaruit wij zijn gegroeid, geëvolueerd of ontstaan. Mensen, dieren en planten, we komen allemaal uit haar voort en zijn onlosmakelijk aan haar verbonden. We zijn ons niet bewust, dat de aarde-energie alles stuurt dat in en op haar leeft.

De energie van de aarde en de zo genoemde zwaartekracht, aarde-kracht, houdt ons met beide voeten op de planeet en voorkomt dat we beginnen te zweven vanuit ons eigen gewicht. Vogels en vliegende insecten kunnen vliegen vanwege de samenstelling van hun botten en de vleugels die de opwaartse kracht gebruiken om te zweven of razendsnel voorbij te zoemen.
De mens heeft deze holle beenderen en vleugels niet. Al onze ingewanden en organen zijn gericht op de neerwaartse kracht van de aarde en op het bewegen van de vloeistoffen in ons, zonodig rondgaand door het lichaam om alle delen aan te doen die van deze vloeistoffen kunnen worden voorzien om heel te blijven, genezend, intact, bewegend, werkend voor onze vitaliteit.

Deze aarde-kracht zien we ook terug in de richting van de kolken en stromen op aarde. Eb en vloed van de zeeën zijn tegelijk ook door de standen van de maan beïnvloed maar zouden er niet zijn zonder de aarde-kracht. Victor Schauberger bestudeerde en creëerde aan het begin van de jaren 1900 (met) de kracht en potentie van water als levend organisme. Water als noodzakelijk element om te kunnen overleven op aarde en wat je ermee in beweging kunt zetten door vormen uit de natuur te kopiëren in werktuigen.

Fibunacci

De fi-bunacci-reeks is een reeks, gevonden door Leonardo da Pisa, de zoon (fi) van Bonaccio.
Deze reeks beschrijft hij in zijn Boek over rekenen uit 1202 en is een heel belangrijke reeks die verbanden heeft met alle planten die rondom de stengel bladeren hebben, maar ook andere eigenschappen in de opbouw van ons lichaam onder andere, de ‘gulden snede’ genoemd. De rekenkundige reeks komt telkens terug in natuurlijke verschijnselen. Willem Beekman heeft dit boeiend beschreven in zijn boek ‘Openbaar geheim’. Hij vertelt ook over de fases van groei, krimp en bloei in de natuur.
De fibunacci-reeks is een serie getallen waarin elk getal de som is van de twee getallen die eraan voorafgaan. Beginnend met 0 en 1 zien de eerste tien getallen er als volgt uit: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34 en zo verder. Wanneer je kijkt naar de windingen in de spiraalvormige zaden van zonnebloemen zie je deze reeks. De vormen van vetplant-rozetten, de vorm zichtbaar in een doorgesneden slakkehuis, de nog opgerolde stengel van een varen, de spiraalvorm in een denne-appel, de opbouw van een roos, de lijnen in onze vingerafdruk, het wielweb van een spin, en zelfs de vorm van het melkwegstelsel geven allemaal deze fibunacci-reeks weer. Deze is dus de aarde overstijgend omdat ze ook buiten de aarde voorkomt.

Natuurkunde

De maan draait om de aarde omdat de aarde een grotere massa heeft dan de maan. De aarde draait om de zon omdat de massa van de zon groter is. Omdat de maan dichterbij de massa van de aarde in het heelal zweeft, wordt de maan door de aardezwaartekracht bestuurd. Over zwaartekracht hier alleen het allereenvoudigste, gewoon omdat er nog veel meer is waar ik zelf nog niet zoveel over weet.

Alles wat massa heeft, heeft zwaartekracht. De dingen met massa trekken elkaar aan. De appel valt naar de aarde, omdat die dichterbij staat dan een andere planeet, en omdat de aarde groter is dan de appel en meer massa bevat. De maan valt naar de aarde om dezelfde reden maar valt ook in een richting die loodrecht op de valbeweging naar de aarde staat, waardoor hij rond de aarde draait en er niet bovenop valt.

Dit alles noemen we natuurkunde. De natuur bevat krachten en vormen die uit elkaar voortkomen en daar gaan we heel gewoon aan voorbij als mensen. We denken dat we met onze creaties de baas zijn over de schepping en dat we onze lichamen kunnen aanpassen om het leven gemakkelijk en bestuurbaar te maken. Maar de lichamen hebben een eigen kracht en eigen systemen waarvan heel veel aspecten nog steeds niet door onderzoekers zijn ontdekt en begrepen.

Het ritme van de aarde

Moeder Aarde heeft eigen ritmes, seizoenen afhankelijk van de plek op aarde ten opzichte van haar vorm, en enorme krachten die door verschillen in warmte en kou worden opgewekt. De aarde als onze Moeder is dan ook een te vrezen energie die we met respect mogen onderzoeken en bewonderen. Respect is nodig om te zorgen voor voedsel op iedere plek in iedere regio, verzorgd door mensen die daar wonen en niet verdeeld vanuit een centraal, door mensen aangewezen gebied. Daarmee (het zogenaamd voeden van de hele wereld door industrie) ga je voorbij aan de kracht en de relatie van die kracht met gezondheid van mensen.

Ook onze creatiekracht zou weleens verbonden kunnen zijn met de plek waar wij wonen. We kunnen creaties op andere plekken namaken maar het blijft belangrijk dat in iedere mens eigen ideeën opkomen die nuttig en zinvol zijn voor de mensen om hem of haar heen. We hebben daarvoor onze eigen tijd en aandacht nodig en gelegenheid om op ideeën te komen.

Als we bedenken dat er voor de industriële producten van vandaag, zoals zonnecellen en windmolens ladingen energie nodig zijn en materie van de andere kant van de wereld die daar door mensenhanden worden uitgemijnd, dan is het vreemd dat we die producten ‘milieuvriendelijk’ noemen. Dat is een blinde redenatie. Er moeten extra grote kolencentrales achter de hand zijn als die molens uitvallen. Moeder Aarde zorgt voor ons wanneer wij haar krachten met respect toepassen in productiemethoden die passen bij de oude ambachten. Ik geloof in de bijzondere band tussen de mens en haar oude ambachtelijke productiemethoden omdat dan het contact tussen techniek en mens bewaard blijft.

High-tech en de mens

Men zegt dat we niet meer zonder computers en robotica zouden kunnen omdat er dan meer mensen voordeel van hebben. Daar staat tegenover dat de mens de aarde en andere mensen (ergens anders op aarde) daarmee uitput. Ook de geldsystemen door deze krachten bestuurd zijn niet in contact met ons ontstaan en maken ons een slaaf van het systeem. Je hoeft niet in die systemen te geloven maar er is dan ook weer een enorme kracht en eendracht voor nodig om te kunnen gaan naar een eenvoud waarmee wij zelf nog contact hebben met de techniek en met de productie die daaruit voortkomt. De mens heeft wetten bedacht om ons te koppelen aan de door bedrijven en industrieën opgelegde methoden. Het is van levensbelang om bewust te blijven dat de kracht van de aarde en de eendracht op en in Moeder Aarde, en in onze natuurlijke systemen, voor ons is gemaakt en ons leidt naar precies wat wij nodig hebben. Zelfs het gebruik van leugenachtige taal werkt tegen ons natuurlijke systeem in. Het maakt ons uiteindelijk ziek van lichaam en geest.

Daarom zouden we er goed aan doen om werkelijk vanuit vrije wil samen te gaan werken met elkaar, in respect met Moeder Aarde en haar enorme natuurkrachten. We hoeven haar niet te aanbidden maar kunnen onze creatiekracht gebruiken om vanuit onze persoonlijke ontwikkeling in samenwerking met deze aardekracht te zorgen voor het voedsel, de woning of kleding dat hier (waar jij woont) wil en kan ontstaan. Niet meer te nemen dan we zelf nodig hebben. Het gaat er niet eens om dat we lief zijn, maar dat we in respect met die krachten zuiver leren nadenken en zorgen voor elkaar voor zover we daartoe in staat zijn. Liefdevol is een term die het dichtstbij het woord compassie komt. Het houden en kweken van dieren of planten zou vervuld mogen zijn van compassie met het wezen dat je daarvoor opsluit en aan jouw verantwoordelijkheid ondergeschikt maakt. Werk niet massaal met dieren en monoculturen. Eet en verkoop niet meer dan jij nodig hebt en leer gebruik maken van wat er is, in plaats van een wegwerpmaatschappij te creëren waar ladingen kostbare energie en vruchtbaarheid van Moeder Aarde voor nodig zijn en die vervuiling van ons water en onze aarde teweegbrengen.

Mijn wens is dat het leven op aarde een feest van compassievolle creatie zal zijn waar ieder haar zinvolle plek vindt. Er is nog wel het een en ander nodig voordat het zover is.

Symbioceen

Over de ellendige gevoelens aangaande de schade aan Moeder Aarde schrijft de Australische milieudenker / filosoof Glenn Albrecht in zijn boek Aarde-emoties. “Door klimaatverandering kun je heimwee hebben terwijl je thuis bent’” zegt hij. “De wereld verandert sneller dan de taal.” Hij ondervindt dagelijks de klimaat-chaos in zijn eigen omgeving, waar hij door hevige weersomstandigheden vaak zonder stroom zit. Hij bedacht nieuwe woorden voor de daarmee gepaard gaande emoties, zoals troostwee. Zijn wens is dat we naar een periode zullen gaan die je Symbioceen kunt noemen, als vervanging van het huidige Antropoceen: “In het Symbioceen geven we geen prioriteit aan egoïsme en individualisme, maar aan de gemeenschap en verbondenheid. Deze verbondenheid geldt niet alleen voor mensen onderling, maar voor alle soorten.” “Momenteel zijn steden een soort zwarte gaten, waar je eindeloos grondstoffen ingooit en die alleen vervuiling uitspuwen. In het Symbioceen is de scheidslijn tussen stad en natuur juist weggevaagd. Niet omdat we een paar planten op het dak zetten, maar omdat we echt samenleven met de natuur. Ik werk nu bijvoorbeeld samen met architecten die bakstenen ontwerpen van schimmeldraden. Of denk aan meubels van algen of een tank met lichtgevende bacteriën die zich voeden met onze afvalstoffen in plaats van een lamp.”

Ecocide

De Ierse advocate Polly Higgins (1968-2019) stopte met haar advocatenpraktijk om al haar tijd te geven aan het recht van de aarde en ecocide strafbaar te maken. Polly zei dat je kunt procederen voor een kind dat zichzelf niet kan verdedigen omdat je kunt aantonen hoe het mishandeld is. Ditzelfde gold voor de aarde, waar je de schade kunt opnemen en aantonen hoe ze is leeggeroofd, opengehaald en stukgemaakt. Net als voor het kind dat niet kan praten, is het nodig dat er iemand voor de destructie van de aarde en haar volken opstaat en procedeert. Higgins sprak regelmatig op internationale podia, waaronder de Verenigde Naties, over de noodzaak om ecocide te erkennen als een misdaad tegen de menselijkheid. Ze werkte samen met diverse organisaties en individuele activisten om haar missie op mondiale schaal te verspreiden.

Respect betuigen, de natuur als onze spiegel

Het is nodig dat wij de aarde erkennen als onze Moeder Aarde vanuit een wederzijdse behoefte. Jan Diek van Mansvelt legt in zijn boek “Wonderen van Ontwikkeling, plant, mens, initiatief” de nadruk op de spiegel die de natuur ons voorhoudt. We maken gebruik van haar zonder haar te eren. Nauwkeurige waarneming van het groeiproces van planten bijvoorbeeld doet ons ontdekken dat ook wij door dergelijke processen heen gaan. Bestudering van de plant levert een diepere band op en begrip van binnenuit voor onze onderlinge verwantschap. Hij kan zich voorstellen, dat we door zaden te eten iets van hun kiempotentieel in ons opnemen. Het vermogen om tot volledige plant uit te groeien zou ons weleens het vermogen kunnen geven om toekomst te realiseren.

Robin Wall-Kimmerer, zelf afkomstig van de Potawami-natie in de Verenigde Staten is docent aan de universiteit van Montana. Zij schrijft over de kennis van inheemse volken die met hun rituelen respect tonen aan de integriteit van de boom, de planten en de natuur waar wij gebruik van maken. Daarin wordt de natuur met respect begroet als een gelijke en een duidelijke grens aan ons ‘genoeg’ gesteld wanneer we een boom gebruiken voor bijvoorbeeld vlechtwerk, of een plant wordt geoogst, zodat er genoeg blijft voor anderen, en om te blijven floreren. Te zien hoe de aarde ons met overvloed tegemoet komt geeft vertrouwen en zorgt voor verantwoordelijkheid van binnenuit.

Manifest voor de Aarde

Volgens Hans Jürgens Redzcus bezitten wij alleen ons leven en ons naakte lichaam. Wij lenen alles van Moeder Aarde via een systeem dat meer op toe-eigenen lijkt. Maar het is nodig ook iets van (w)aarde terug te geven zodat haar overvloed als natuurlijk voor ons als haar bewoners blijft stromen. Omdat de wereld van vandaag zo inhalig, schadelijk en ongeïnteresseerd is in de gevolgen van onze inbreuk op de aarde-integriteit die afschrikwekkende vormen aanneemt is het noodzakelijk dat wij ons sterk maken voor de rechten van Moeder Aarde.

Hans Jürgens heeft daarom een Manifest voor de Aarde opgesteld, nota bene in samenwerking met AI, kunstmatige intelligentie. “Het is tijd,” staat erin, “om te erkennen dat onze relatie met Moeder Aarde – onze meest fundamentele bron – moet evolueren van exploitatie en bezit naar zorg en wederkerigheid. Wij erkennen dat de aarde, met al haar natuurlijke schoonheid en hulpbronnen, niet alleen ons toebehoort, maar ook aan toekomstige generaties. We zijn slechts tijdelijke bewaarders van dit land. We begrijpen de noodzaak om ons land te beheren op een manier die ecologische duurzaamheid en biodiversiteit bevordert, niet alleen voor het heden maar ook voor de toekomst.
Ecologische duurzaamheid, Het ware eigendom en gedeelde verantwoordelijkheid, toegang tot de vruchten van het land als mensenrecht, ons verbinden aan samenwerking met lokale gemeenschappen, overheden en milieuorganisaties om nieuwe modellen van landbeheer te ontwikkelen die eerlijk, duurzaam en respectvol zijn voor de natuur.
“Laten we gezamenlijk werken aan een toekomst waarin wij niet de heersers van de natuur zijn, maar haar grootste supporters en bondgenoten. […] Dit is onze kans om een blijvende positieve impact te hebben op onze planeet, voor onszelf en voor alle toekomstige generaties,” aldus het Manifest.

Om goed te begrijpen wat hier staat zou ik je graag uitnodigen om het practisch uitvoerbaar gemaakte en volledig lijkende Manifest voor Moeder Aarde door te lezen en te ondertekenen. Het geeft vele mogelijkheden voor iedere grondeigenaar of -gebruiker om op een werkbare manier de grond vrij te maken van bezit. De gedachte is troostend dat de aarde werkelijk het Recht krijgt om vrij te zijn van de bezitterigheid van de mens, die tot enorme ongelijkheid en diep droevige situaties van armoede leidt, tot vandaag toe in onze eigen omgeving.

Ik heb voor dit verhaal dankbaar gebruik gemaakt van de kennis van integere bewonderaars en onderzoekers van de aarde en ben daarbij uitgegaan van het idee dat deze kennis is gepubliceerd om bekend te worden onder meer mensen. Dat is in elk geval mijn enige doel met het gebruiken van die kennis. Ik eindig graag met een tekst uit een boek getiteld De Muzenis van Marten Toonder, bekend als de schrijver van de boeken over Tom Poes en Ollie B. Bommel. Kunst is voor mij een onontbeerlijke inspiratie om het leven aan te kunnen, om steeds verder te ontdekken wat er mogelijk is, om mijn denken opener te maken, en om het leven in kleur te blijven zien met humor in moeilijke tijden en gevoelens van crisis.

Terpen Tijn volgde hem na een tijdje dan ook.
“Je zegt het aardig, makker,” zei hij. “De sfeer, dáár gaat het om! Die trilling! Die ouwe Waaizak had een sterke vibratie – als je goed luistert voel je nog de eh … dinges!”
“Zo is het!” riep de markies bewogen uit. “In de lente kan men hier soms de muze op haar harp horen spelen – als alles stil is en de ziele luistert. Daarom zou het vreselijk zijn, wanneer het grauw dit plekje binnendrong!”

Leonne Muller, 18 april 2024

Leonne is sinds 2017 schrijvende boerin bij Biologysk Molkfeebedriuw Rûn libben en Grûn te Lippenhuizen en creator van de website http://www.boerenleven.net. Ze nam deel aan het vertel- en schrijfproject dat leidde tot het boek “Niet-zichtbare noodzaak” waarin agrariërs, bekend met gevoelens van suïcide of neerslachtigheid vertellen om elkaar tot steun te zijn en te inspireren, geleid en samengesteld door Jean Phagoe.