Het licht van gelijkwaardigheid

Niemand is in staat om eerlijk over anderen macht uit te oefenen. Het is een manier van kijken.
Het is ook ‘iets niet zien’ en zeker: ‘iets niet willen zien’.
Daar klinkt een boventoon van dominantie in door.

Het is noodzakelijk deze tekst te lezen en te projecteren op zowel jezelf als op de ander.
Omdat het creëren van een vredelievende plek op aarde een groot verlangen is, waar gericht aan gewerkt kan worden.

Heb de moed om naar de balk in eigen oog te kijken als je de splinter in het oog van de ander aanwijst.

Wij en zij.
In feite zijn wij allemaal in dezelfde tijd en ruimte aan elkaar verbonden.
Daarom kan het een niet zonder het ander.
Kan er niemand overwinnen op een ander.
Wel op de eigen, huidige zelfzuchtige egodrijfkrachten die mogen worden opgelost.

Die zogenaamde overwinning, vanuit machtsaanwending, is altijd maar tijdelijk.
Het is een gewelddadige overwinning.
En… er is altijd nog meer ‘nodig’ omdat de bevrediging ervan maar een paar momenten aanhoudt. Dan blijkt hoe grenzeloos de wreedheid is.
Het is niet mijn wens om in het duister te verblijven of mij daarin te verdiepen.
Maar het duister wil zich graag manifesteren en het licht domineren, het wil de energie van het licht naar het donker halen, wegnemen voor eigen ‘gebruik’.
Daarom komt het steeds naar de oppervlakte, naar het daglicht.
Het houdt het daar echter niet vol. Want het duister verdraagt geen licht.

Geen mens is in staat om
eerlijk
over anderen
macht uit te oefenen

Zij die in het duister verblijven verdienen compassie.
Maar dat is wat anders dan hen de dominantie van macht en wreedheden vanuit leugens toestaan.
Ieder mens verdient een plek in het licht. Maar niemand mag een ander zijn of haar licht ontnemen door macht op hem uit te oefenen.
Als diegene daar klaar voor is, zal er een plek op hem wachten. In het volle licht.

Woorden
door bladeren
laten fluisteren
in de wind.

Het ritselen van de bladeren
door de hemelse wind,
brengt iets tot stand:
iets op een koord
wordt zo een woord.