De aanname dat weinig mensen voor alle mensen op de wereld moeten bedenken hoe aan voedsel te komen is fout, berust op onwaarachtigheid.
De aarde wil bedekt zijn, maar het voeden van de aarde betekent: niet telkens meer vragen zonder toegewijd te werken. Toewijding is: alles willen zien wat er is, met de ogen van het hogere bewustzijn, vanuit een hoger weten. We maken nu al het ongeziene dood vanuit onvertrouwen. Het ongeziene bevat de verbinding tussen uitersten, tussen dat wat extreem verschilt. Het paradigma van ons westers denken is als een speurhond op zoek naar fouten, ziekteverwekkers en misdadigers. Intussen rooft men het land leeg en voedt men het met gif, zodat de wateren en het voedsel ons vergiftigen. Ontneemt men ons de lucht en de ruimte, en de tijd om mens te zijn voor elkaar en onszelf. Door alles af te pakken en te willen herverdelen schept men een totalitaire dictatuur. Zelfs onze woorden zijn verdraaid, onze taal is niet meer waarachtig. Het wordt allemaal in door de mens bedachte systemen verdraaid en gestuurd. De werkelijke originele schepping wordt niet serieus genomen. Daarmee verlagen we de natuur die ons draagt en voedt tot een betekenisloos element.
De mens die zich tot god verheft, schept een inhumane werkelijkheid. Vervolgens gaat hij daarmee weer aantonen dat we met weinig alle mensen op aarde moeten voeden.
De wrâld te iten jaan
De oanname dat net folle minsken betinke moatte op hokker wize se alle minsken fan’e wrâld te iten jaan moatte, is fout. It berêst op ûnwierheid.
De ierde wol bedutsen wêze, mar it fuorjen fan’e ierde betsjut: net hieltiid mear freegje sûnder mei tawijing te wurkjen. Tawijing is: alles sjen wolle wat der is, mei de eagen fan it hegere bewustwêzen, fanút in heger witten. We meitsje no al it ûnsjoene dea fanút wantrouwen. It ûnsjoene befettet de ferbining tusken útersten, tusken dat wat ekstreem oars is. It paradigma fan ús westers tinken is as in speurhûn op’e siik nei fouten, sykteferwekkers en misdiedigers. Yn’e tuskentiid robbet men it lân leech en fuorret it mei gif, sadat de wetters en it iten ús fergiftigje. Ûntnimt hja ús de lucht en de romte, en de tiid om minsk te wêzen foar inoar en ús sels. Troch alles âf te nimmen en herferdiele te wollen soarget hja foar in totalitêre diktatuer. Sels ús wurden binne ferdraaid, ús taal is net meer wier. It wurdt allegearre yn troch de minsk betochte systemen ferdraaid en stjûrd. De wiere oarspronklike kreaasje wurdt net serieus nommen. Dêrmei meitsje wij de natuer dy’t ús draacht en te iten jout tot in sinleas elemint.
De minsk dy’t harsels tot god ferheget, makket in inhumane werklikheid. Dêrmei wol er wer sjen litte dat we mei net folle minsken, alle minsken op’e ierde te iten jaan moatte.
Rûn libben en Grûn 